Dag 13 – Karinthië – Lesachtal

Wandeling Wolayersee

De dag start prachtig; onbewolkt, stralend weer. Gisteren hebben John en ik een beetje zitten steggelen over de tocht van vandaag. Over de bestemming waren we het eens; Wolayersee. Maar hoe, dat is een ander verhaal. John wilde vanaf het hotel starten; 4 uur heen en 4 uur terug. Ik wilde vanaf de Hubertuskapelle starten; 2,5 uur heen en 2,5 uur terug. En ik heb gewonnen! ☺
Alhoewel… ik kreeg bijna spijt van dat kleine stukje rijden met de auto… Wat een !@#@!!* weg! John had natuurlijk lol en onze Honda droomt vannacht dat ie een 4x4 is.

De wandeling was schitterend. Eén van de mooiste van onze vakantie (tot nu toe ☺).
Het was een afwisselende tocht met grasland, bossen (loof en naald), rotsen, beekjes, een waterval, hoge bergen en natuurlijk het bergmeer met daaraan de Wolayerseehütte.
Na een heerlijke lunch op het zonneterras van de berghut (gossie, ze hadden weer Kaiserschmarrn! ☺), zijn we nog even om het meertje gewandeld en… we zijn in Italië geweest!

Op de terugweg kwamen we erachter dat al het gefluit, waarvan we dachten dat het vogels waren, afkomstig was van Murmeltiere (bergmarmotten). Het is een alarmroep van die beestjes en dat zal alles te maken hebben met ‘Guinness de Verschrikkelijke’ (die zich van geen kwaad bewust was). We hebben er een paar op de foto kunnen zetten, al zie je ze jammer genoeg niet heel goed (nog net een beetje te weinig telelens). Iets later zagen we ook een hermelijntje. Razendsnel schoot hij tussen de rotsen door, een mooi klein koperkleurig beestje met een witte borst. En elke keer bleef hij even staan om naar ons te kijken, als een soort stokstaartje.

Terug in het hotel zat ‘oma’ op de beste plek van het terras druk te puzzelen. Onverstoorbaar zat ze breeduit en wist van geen wijken. Wat bleek? Ze had de opdracht gekregen deze mooie plek vrij te houden voor ons, omdat we met Guinness niet in de eetzaal mogen. Super service en we hebben oma hartelijk bedankt!